1. عزادارى بنى‏هاشم در ماتم سيدالشهدا

از امام صادق (ع) روايت شده است: «پس از حادثه عاشورا هيچ بانويى از بانوان بنى‏هاشم، سرمه نكشيد و خضاب ننمود و از خانه هيچ يك از بنى‏هاشم دودى كه نشانه پختن غذا باشد، بلند نشد تا آنكه ابن زياد به هلاكت رسيد. ما پس از فاجعه خونين عاشورا پيوسته اشك بر چشم داشته‏ايم»(1).

 2. عزادارى امام سجاد (ع)

حزن امام سجاد (ع) بر آن حضرت به صورتى بود كه دوران زندگى او، همراه با اشك بود. عمده اشك آن حضرت بر مصايب سيدالشهداء (ع) بود و آنچه بر عموها، برادران، عموزاده‏ها، عمه‏ها و خواهرانش گذشته بود تا آنجا كه وقتى آب مى‏آوردند تا حضرت ميل كند، اشك مبارك‏شان جارى مى‏شد و مى‏فرمود: چگونه بياشامم در حالى كه پسر پيامبر را تشنه كشتند؟(2) و مى‏فرمودند: «هرگاه شهادت اولاد فاطمه زهرا (س) را به ياد مى‏آورم گريه‏ام مى‏گيرد».(3)

امام صادق (ع) به زراره فرمود: «جدم على بن الحسين (ع) هرگاه حسين بن على (ع) را به ياد مى‏آورد، آن قدر اشك مى‏ريخت كه محاسن شريفش پر از اشك مى‏شد و بر گريه او حاضران گريه مى‏كردند».(4)

 3. عزادارى امام محمد باقر (ع)

امام باقر (ع) در روز عاشورا براى امام حسين (ع) مجلس عزا برپا مى‏كرد و بر مصايب آن حضرت گريه مى‏كردند. در يكى از مجالس عزا، با حضور امام باقر (ع) كميت شعر مى‏خواند، وقتى به اينجا رسيد كه: «قتيل بالطف»، امام باقر (ع) گريه زياد كرده، فرمودند: «اى كميت اگر سرمايه‏اى داشتيم در پاداش اين شعرت به تو مى‏بخشيديم اما پاداش تو همان دعايى است كه رسول خدا (ص) درباره حسان بن ثابت فرمودند كه همواره به جهت دفاع از ما اهل‏بيت (ع)، مورد تأييد روح‏القدس خواهى بود».(5)

 4. عزادارى امام صادق (ع)

امام موسى كاظم (ع) مى‏فرمايد: «چون ماه محرم فرا مى‏رسيد، ديگر پدرم خندان نبود بلكه اندوه از چهره‏اش نمايان مى‏شد و اشك بر گونه‏اش جارى بود، تا آنكه روز دهم محرم فرا مى‏رسيد. در اين روز مصيبت و اندوه امام به نهايت مى‏رسيد. پيوسته مى‏گريست و مى‏فرمود: امروز، روزى است كه جدم حسين بن على (ع) به شهادت رسيد».(6)

 5. عزادارى امام موسى كاظم (ع)

از امام رضا (ع) نقل شده است كه فرمود: «چون ماه محرم فرا مى‏رسيد، كسى پدرم را خندان نمى‏ديد و اين وضع ادامه داشت تا روز عاشورا: در اين روز پدرم را اندوه و حزن و مصيبت فرا مى‏گرفت و مى‏گريست و مى‏گفت: در چنين روزى حسين را كه درود خدا بر او باد، كشتند».(7)

 6. عزادارى امام رضا (ع)

گريه امام رضا (ع) در حدى بود كه فرمودند: «همانا روز مصيبت امام حسين (ع)، پلك چشمان ما را مجروح نموده و اشك ما را جارى ساخته است».(8)

دعبل خدمت حضرت رضا (ع) آمد. آن حضرت درباره شعر و گريه بر سيدالشهدا (ع) كلماتى چند فرمودند از جمله اينكه: «اى دعبل كسى كه بر مصايب جدم حسين (ع) گريه كند، خداوند گناهان او را مى‏آمرزد. آنگاه حضرت بين حاضران و خانواده خود پرده‏اى زدند تا بر مصايب امام حسين (ع) اشك بريزند».

سپس به دعبل فرمودند: «براى امام حسين (ع) مرثيه بخوان، كه تا زنده‏اى تو ناصر و مادح ما هستى، تا قدرت‏دارى از نصرت ما كوتاهى مكن». دعبل در حالتى كه اشك از چشمانش مى‏ريخت، قرائت كرد:

         أفاطم لوخلت الحسين مجد لا            و قد مات عطشاناً بشط فرات‏

صداى گريه امام رضا (ع) و اهل بيت آن حضرت بلند شد.(9)

 7. عزادارى امام زمان (عج)

بنابر روايات، امام زمان (عج) در زمان غيبت و ظهور بر شهادت جدّشان گريه مى‏كنند. آن حضرت خطاب به جد بزرگوارشان سيدالشهدا (ع) مى‏فرمايند:

«فلئن اخرتنى الدهور و عاقنى عن نصرك المقدور، و لم اكن لمن حاربك محاربا و لمن نصب لك العداوة مناصبا فلاندبنّك صباحا و مساء و لابكين لك بدل الدموع دما، حسرة عليك و تأسفاً على ما دهاك

«اگر روزگار مرا به تأخير انداخت و دور ماندم از يارى تو و نبودم تا با دشمنان تو جنگ كنم و با بدخواهان تو پيكار نمايم هم اكنون هر صبح و شام بر شما اشك مى‏ريزم و به جاى اشك در مصيبت شما خون از ديده مى‏بارم و آه حسرت از دل پر درد بر اين ماجرا مى‏كشم».

         در سوگ تو با سوز درون مى‏گريم            از نيل و فرات و شط، فزون مى‏گريم‏

         گر چشمه چشم من، بخشكد تا حشر            از ديده به جاى اشك، خون مى‏گريم‏

پى‏نوشت‏

 (1) نگا: امام حسن و امام حسين) ع (، ص 541.

 (2) بحارالانوار، ج 44، ص 541.

 (3) خصال، ج 1، ص 131.

 (4) بحارالانوار، ج 45، ص 702.

 (5) مصباح المتهجد، ص 317.

 (6) امام حسن و امام حسين) ع (، ص 341.

 (7) حسين، نفس مطمئنة، ص 65.

 (8) بحارالانوار، ج 44، ص 482.

 (9) همان، ج 45، ص 752.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: