در مكتب انسان ساز اسلام، پاكدامنى از ارزشهاى والاى انسانى به حساب مى‏آيد و درمقابل، بى عفتى و بى بند و بارى جنسى محكوم شده است. اسلام نخست با راهنمايى و هدايت، مسائل جنسى و شهوانى راكنترل وتعديل مى‏كند، مسلمانان را به عفاف و پاكدامنى فرا مى‏خواند، سپس با تدابير حكمت آميز واصولى زمينه‏هاى انحراف را ازميان بر مى‏دارد. هم به پيروان خويش دستور مى‏دهد بى عفتى نكنند وهم از آنان مى‏خواهد كه اسباب لغزش و گناه ديگران را فراهم نكنند.

چشم چرانى، اوّلين قدم انحراف‏

گذرگاه ورود به منجلاب انحرافات و فساد جنسى «چشم چرانى» و نگاه به نامحرم است. نگاههاى آلوده، تخم شهوت را در دل بارور مى‏سازد و صاحبش را به فتنه وانحراف مبتلا مى‏كند

حضرت صادق عليه‏السلام فرمود:

 «النَّظْرَةُ بَعْدَ النَّظْرَةِ تَزْرَعُ فِى الْقَلْبِ الشَّهْوَةَ وَ كَفى بِها لِصاحِبِها فِتْنَةً» «1»

چشم‏چرانى، تخم شهوت را در دل مى‏كارد و اين فتنه براى نگاه‏كننده كافى‏است.

چشمان آلوده، كمينگاه شيطان‏

نگاه كردن به ناموس ديگران، خواست شيطان است. چشمانى كه تيرهاى آلوده نگاه را به نامحرمان پرتاب مى‏كند، محل كمين شيطان است.

شيطان ازكمان چشمهاى اوناموس ديگران را نشانه مى‏گيرد.

پيامبر خدا (ص) فرمود:

 «النَّظْرَةُ سَهْمٌ مَسْمُومٌ مِنْ سِهامِ ابْليسَ ...» «2»

نگاه (به نامحرم) تير زهر آلودى از تيرهاى شيطان است ....»

اميرمؤمنان (ع) فرمود:

 «الْعُيُونُ مَصائِدُ الشَّيْطانِ» «3»

چشمها، كمينگاههاى شيطان است.

پس بايد مراقب چشمهاى خويش باشيم، تا شيطان از آن براى تخريب ايمان ما و ناموس مردم استفاده نكند.

سفارش قرآن به چشم پوشى ازنامحرم‏

امام باقر عليه‏السلام فرمود:

 «جوانى از انصار در مدينه، با زنى برخورد كرد، در آن زمان، مقنعه زنها تا پشت گوششان را مى‏پوشاند (گوشها، گردن و صورت حجاب نداشت) جوان به آن زن خيره شد و چشم از او بر نداشت تا عبور كرد. همين طور كه با نگاه به پشت سرش آن زن را تعقيب مى‏كرد، وارد كوچه تنگى شد، در اين هنگام صورتش به استخوانى كه از ديوار بيرون زده بود برخورد و شكافت.

وقتى آن زن رفت، جوان به خود آمد و ديد خون از صورتش جارى است. با خود گفت: به خدا سوگند! نزد رسول خدا مى‏روم و اين ماجرا را با او در ميان مى‏گذارم.

جوان نزد پيامبر رفت. حضرت پرسيد اين چه وضعى است؟ او جريان را نقل كرد. در اين هنگام جبرئيل نازل شد و اين آيه را آورد: «1»

 «قُلْ لِلْمُؤْمِنينَ يَغُضُّوا مِنْ ابْصارِهِمْ وَيَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذلِكَ ازْكى لَهُمْ انَّ اللَّهَ خَبيرٌ بِما يَصْنَعُونَ» «2»

به مؤمنان بگو چشمان خود را فرو بندند و دامن خود را حفظ كنند، اين براى آنها پاكيزه‏تر است و خدا به آنچه مى‏كنند، آگاه است».

و پس از آن فرمود:

 «انَّ اعْظَمَ الْحَسَراتِ يَوْمَ الْقِيامَةِ حَسْرَةُ رَجُلٍ كَسَبَ مالًا فى‏ غَيْرِ طاعَةِ اللَّهِ فَوَرِثَهُ رَجُلٌ فَانْفَقَهُ فى‏ طاعَةِ اللَّهِ سُبْحانَهُ، فَدَخَلَ بِهِ الْجَنَّةَ وَ دَخَلَ الْأَوَّلُ بِهِ النَّارَ.» «2»

  از بزرگترين حسرت‏هاى روز قيامت حسرت مردى است كه مالى را از راه معصيت خدا به چنگ آورده و براى مردى به ارث گذارده كه در راه طاعت خدا انفاقش كرده است. پس، دومى با انفاقش راهى بهشت مى‏شود و اولى (صاحب مال) به آتش فرومى‏افتد!

نكته‏ها و پيام‏ها

1- يكى از نام‏هاى قيامت «يَوْمُ الْحَسْرَةِ» است. قرآن كريم در اين باره مى‏فرمايد:

 «وَ انْذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ اذْ قُضِىَ الْأَمْرُ وَ هُمْ فِى غَفْلَةٍ وَ هُمْ لا يُؤْمِنُونَ.» «1»

آن‏ها را از روز حسرت (روز رستاخيز) بترسان، روزى كه همه چيز پايان مى‏يابد در حالى كه آنها در غفلتند و ايمان نمى‏آورند.

  «انَّ اشَدَّ النَّاسِ نَدامَةً يَوْمَ الْقِيامَةِ رَجُلٌ باعَ اخِرَتَهُ بِدُنْيا غَيْرِهِ.» «2»

 منبع : يكصد درس زندگى از امام على(ع)

2- دين خود را به دنياى ديگران مفروش: گاهى انسان تمام تلاشش در دنيا مصروف اين است كه انبار دارى ديگران را بنمايد و بر اين منصب افتخار دارد. ولى وقتى حسابش به قيامت موكول شود و حقيقت هويدا گردد چيزى جز حسرت و اندوه برايش نخواهد ماند، حسرتى كه هيچ سودى برايش نخواهد داشت. چنان كه رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‏فرمايد:

دست نياز به نااهل بردن

امام علي سلام الله علیه: :

فَوْتُ الْحَاجَةِ أَهْوَنُ مِنْ طَلَبِهَا إِلَى غَيْرِ أَهْلِهَا

با نيازمندى به سر بردن ، آسانتر است از دست نياز به سوى نااهل دراز كردن .

نهج البلاغه: حکمت 66 / ميزان الحكمه: ج 5، ص 171

گفتمش نقاش را از غربت زهرا بکش

گريه کرد و با قلم يک چادر خاکي کشيد

گفتمش پس غربت زهرا کجاي نقش بود!

ناله کرد و زير چادر غنچه پر پر کشيد ...

سلام دوستان از امروز ،هر روز با يك حديث در خدمت شما هستيم

ريا و شرك

امام صادق سلام الله علیه : :

كُلُّ رياءٍ شِركٌ، إنّهُ مَن عَمِلَ للناسِ كانَ ثوابُهُ على الناسِ؛

هرگونه ريايى شرك است. هر كه به خاطر مردم كار كند، پاداشش به عهده مردم باشد.

كافي: ج 2، ص 293، ح 3 / ميزان الحكمة: ج 2، ص 1019